Oude gewoonten en rituelen zijn op veel plaatsen nog springlevend. Maar dat niet alleen: het begraven zelf is springlevend. Dat blijkt ook uit het feit dat de vooruitgang bepaald niet aan de begraafplaatsen voorbij is gegaan. Op professionele wijze en met moderne hulpmiddelen worden de begrafenissen voorbereid en uitgevoerd en spannen de medewerkers zich in om de graven en de bijbehorende omgeving zo goed mogelijk te beheren en te onderhouden.

Halsteren was maar een klein dorpje met een overwegend Rooms-katholieke bevolking. Op zondag ging men in de Sint-Martinuskerk naar de mis. Op andere dagen van de week ging men ook wel ter kerke. In het dorp woonden slechts enkele Protestanten die in vrede samenleefden met de Rooms-katholieken in Halsteren. Waar eventuele Protestantse overledenen begraven werden is niet helemaal duidelijk, maar het ligt voor de hand dat die ter aarde besteld werden in een hoekje van de begraafplaats rond de Sint Martinuskerk. Dat was destijds de enige begraafplaats in Halsteren.

Zo rond 1646 nam een handjevol Protestanten bezit van de Sint Martinuskerk. Het was de tijd van de beeldenstorm. Ondanks deze gebeurtenissen was er van haat en nijd nog steeds geen sprake.De paden rond de Sint-Martinuskerk waren destijds anders aangelegd dan anno 2014. De hoofdingang was via de toren en om het terrein was een hek geplaatst. 

Rinus Jeroense (beheerder Protestantse Begraafplaats Halsteren)

Historische gegevens zijn ontleend aan:

• Archief der voormalige gemeente Halsteren, Sint-Martinuskerk 1252 – 2008;
• Regionaal Archief, Archief der Ned. Hervormde Kerken
• Wim Stuij (overleden 12 december 2012)

Er is nog veel meer informatie over de begraafplaats. Lees verder.

Ook nog een verhaal van de ''boom die alles ziet". Deze boom staat op de protestantse begraafplaats aan de Kromstraat.